Susmam gerektiği halde konuşuyorum.Affedemediğim,affedilmemesi gereken şeyler yapıyor sonra kendim üzülüp yalnız ağlıyorum.Ben bir duvar gibi herkesi durduruyorum ama ben asi olmak istediğim de beni kimse durdurmuyordu.İşte şimdi bu noktada tek başıma yüreğime saplanmış okları temizliyor onları alırken kanatıyorum.Başkaları ise yardımları yerine tuzlarını basıyorlar.Bencil olduklarını bile bile gülümsüyorum yüzlerine ve onları kırmamak için incitmemek için susuyorum.Gittiklerinde yeniden ağlıyor ve acılarımla yalnız kalıyorum.
Çok mu cesurum yoksa çok mu korkak?Bence kendinden korkan ve kendini affeden bir ahmak.Susalım artık konuşmayalım.Ben aslında aynı hatayı yapan sonuçları ağır olunca köşesine çekilen bir korkak.Durun!hemen karar vermeyelim öncesinde yıpranmanın sonucu bir yorgunluk olmalı bu?Bakın yine bir ışık buldum karanlıkta umudumu yitirmeden.Demek ki düzelebilirim.Belki çok zaman alır ama inanıyorum yıkılmayacağım,susmayacağım her zaman gerçekleri haykıracağım.(Şeyma GÜRBÜZ)
