ÖGRETMENLER, ALTIN KANATLI KELEBEKLERDIR.ÇICEKLERIN ARASINDAN HIC YORULMADANDEVAMLI UCARLAR. ÇICEKLERINE TOZ KONDURMAMAYA CALISIRLAR.

AN VE ZAMAN

Zaman, ezel ile ebed arasında bizim geçişimiz için kurulmuş kısa bir köprüdür. Ânı yaşamak mühim olabilir, ama geçmiş ve geleceği de yok saymak mümkün değildir.Bir nehir düşünün ki, onun bir doğuş ve başlangıç noktası vardır, bir de denize döküldüğü, dünyaya kavuştuğu nokta. Bu ikisi arasında da, uzun ya da kısa bir yolu takip etmekte olan nehrimiz. Kimi coşkun, kimi durgun akar durur. Bu nehir tümüyle hakikattir.Biz de tüm insanlığı içine alan büyük zaman nehrinden, bize ayrılan küçük bir nehrin içinde, bir yelkenli ile seyahat etmekteyiz. Onun başlangıcını yok saysak, kaynağını kuruturuz. Sonunu yok saysak, deryaya salimen kavuşmasını engelleriz.Eğer ben o nehri tümüyle algılama gücüne sahipsem, o nehri bana ihsan edene terk edip kendimi, yatarım sırt üstü minik yelkenlimin içine, bütün zamanları bir anda yaşayarak, bana ayrılan süre içinde, zamanın getirdiği tüm güzellikleri bir anda özümleyerek, ebede doğru akar giderim.Zaman kanatlarını açmış, bizi ebede uçuruyor. Kanatlarını kesersek, bizi yere düşürür. Bir uçak düşünün ki, siz de içindesiniz. Uçağın baş ve son kısmını kesip atarsanız, sadece kendi oturduğunuz koltukta oturabilir misiniz? An, sizin oturduğunuz koltuksa, zaman da uçmakta olduğunuz uçaktır. Pencerelerden bakın ve her şeyi görün. Hiçbir şeyi kaçırmayın.Her an son menzil gelip inebilirsiniz ama, inene kadar niçin bunca güzellikleri kaçıracaksınız ki? Geniş bakın. Geniş görün. Zira anda değil, ebedde ineceksiniz.Kanatlarım geniştir benim. Yükselirim bütün güzellikleri içime sindirerek. Yükseldikçe zaman genişler, mekân genişler. Bin anda her yeri, her şeyi görürüm. Ne geçmişe, ne geleceğe uzanan kanatlarıma kıyabilirim. İkisini de olabildiğince kullanmaya gayret sarf eder, alabildiğince açar yükselirim… Yükselirim…Yaşanan her an kıymetlidir. Her ânı bir mücevher gibi değerlendirip, hazineler biriktirmeye çalışırım. Ebede salim bir şekilde onları geçirebilmek için özen gösteririm. Kanatlarımı iyice açarım ki, taşımakta olduğum mücevherlerim dökülmesin. Maddî cismim itibariyle küçük, küçücük olsam da, maddeten geçmiş ve geleceğe geçmem mümkün olamasa da, manevî kanatlarım o kadar geniştir ki, geçmiş ve gelecek o kanatlarım altına tümüyle serilmiş vaziyettedir.Evet, kısa bir an içinde kanat çırpsam da, zamandan bana ayrılan süre içinde, o an, en son ânım olsa da kanatlarımı asla kapatmam. Ebede doğru uçmaya devam ederim. Geçmiş de benimle gelir. Zira bir kanadım odur. O geçmiş ki, gelecekte nereye konacağımın pusulasıdır. Ebed denilen gelecekte, cennet ya da cehenneme konacağımı belirleyen geçmişi taşıdığım bu kanadımdır.Maddî cismim de küçük görmem. Zira o, kâinatın çekirdeğidir. Ben onun hakikatini çözüp, sünbüllenmeye geldim. Dünya denilen nazlı misafirhanede, bir aziz misafir olarak, beden çekirdeğimi sünbüllenişlere açtım.Gözlerimi, gönlümü, kalbimi, ruhumu ve bütün hissiyatımı, Kur’ân’ın cisimlenmiş bir tefsiri olan kâinat sayfasına saydım. Hikmet ve sırlarını okuyabilmek için, heyecanla o satırdan o satıra koşturup duruyorum.Topladıklarımı, idrak ve iz’an meclisi kurulmuş, beyin masasına yayarak okumaya çalışıyor; anladıklarımı da, ifade bülbülü dilimin üzerine yükleyip, Rabbimin dergâhına gönderiyorum.İşte benim görevim bu! Yarattıkları vasıtasıyla, Onu okuyup, anlamaya çalışmak. Onu, Ona lâyık en güzel kelimelerle övmeye gayret göstermek. Onunla aramızda kurulmuş olan, köprüyü günden güne kuvvetlendirmek…Köprü sağlamlaştıkça, geçiş kolaylaşır. An durur, zaman durur. Onunla bir an dahi, ebed gibidir. Zaman denilen nehirden hissen bir an dahi olsa, o bir an Onunla geçmişse ve yaradılışın sırrını çözmüşsen ebed senindir. Ve O, her zaman olduğu gibi, yine seninledir. Zira gaye onu bulmaktır. Onu bulmuşsan, geleceği sana getiren her bir anda da, yine bulacağım, bulduğum Odur. Onu bulmuşsan an nedir, zaman nedir ki!Onu bulamamışsan, bin yıl yaşasan, Onu bulanın geçirdiği bir an, o bin yıla müreccahtır. Çünkü o bir an ebedir. Ebedin nurunu ve genişliğini taşır. Bu yüzden, hiçbir anımı boş geçirmeyip, hep Onunla olmaya çalışmak lâzım. Burada ne kadar onunlaysan, orada da o kadar Onunlasın. Burada bu kadar bulmuşsan Onu, orada da o kadar bulursun, o kadar kavuşursun… Onu burada bulamamışsan, talep etmemişsen, O da seni talep etmez.Evet, ebed, inanan inanmayan herkes için var, ama cennet, cemal ve Rabbin razılığına kavuşmak, o yolda çalışanların arzu edenlerin, emek sarf edenlerin!Herkes talep ettiğine kavuşacak, ne yönde emek sarf etti ise bulacak. Rabbim bir an dahi, bizi kendisinden ayırmasın, inşaallah.İşte ezel ve ebed arasında kurulmuş, zaman denilen bu köprüden kimler kimler geçmedi ki!.. Kiminin ömrü uzundu, kimininki kısa. Hattâ bazıları hidayet nimetine kavuştuktan sonra, hemen Onun yoluna koşup, şehit oldu. Bir an bile yaşamadı. Ama o bir an, ebed kadar değerliydi. Bu yüzden, an değil, ânda yaşanan mühim. Allah her bir ânımızı, Onun yolunda değerlendirmeyi nasip etsin.Dualarımla…(Alıntı)

KIYMETİNİ BİL

İnsan sorar: “Benim muhatabım kim?”Bunu bulabilmek için, öncelikle kendini tanıması gerekir. Zira her insanın maddi siması birbirine benzemediği gibi, manevi siması da birbirine benzemez. Tıpatıp aynı iki insan yoktur. İnsan denilen harika kitabı bize hediye eden Cenab-ı Hak, ona isimlerinin tecellileri ile yoğrulmuş nice cevherler, kabiliyet ve donanımlar koymuştur. Bunları keşfetmek, işletmek, hakiki bir insan olmanın güzelliğini yaşama gayretine girmek, insanın en önemli vazifesidir. Vazifesidir zira, insan olarak yaratılmasının şükrünü eda edebilmek için, o kitabı okumak, anlamak, güzelliğini görmek, hissetmek lazımdır. Anlayacak ve bileceksin ki, seni ve senden olan güzellik ve kabiliyetleri yaratan Rabbine muhabbetin ziyadeleşsin. İnsan olarak yaratılmak, öyle şükre değer bir nimet ki, bu nimete mazhar olan daha Rabbinden ne istesin? İnsan kendini imanın nuru ile okudukça, Rabbine giden bir yol açılır kalbinden ve o da o yolun kapısı olur. Kendini çözdükçe, o kapı giderek açılır, yol genişler, hayatının her anında Rabbi ile buluşmanın lezzeti ile dolar, taşar. Evet, muhatabı kim olduğunu bilmek, kendini bilmekle; kendini bilmek de iman ile ve o imanı bir cevher olan insan kitabına bir projektör gibi devamlı takmakla olur. Karanlıkta kalan bir nokta olmasın ki, insan kendine zarar vermesin. Çoğu gençlerden duyardım, “Ben neye yarıyorum ki? Bu dünyaya niçin geldim? Gaye ve umudum yok, dünyada ben olsam ne artar, olmasam ne eksilir?” Olur mu hiç öyle şey? Asla! Sen dünyada isen, bir gayen de vardır. Ah, kendini iman ile tanısaydın, böyle der miydin? Nasıl değer verirdin, Rabbinin üstün bir sanatı olarak kendine? Onu ziyan etmeye kıyabilir miydin? Kendini değersiz, lüzumsuz saymak, o kitabı yazana bir hürmetsizliktir. İman denilen iksiri al, içir bütün varlığına. Gizli, hikmetli, eşsiz satırlar tek tek çıksın açığa. Bak bakalım değersiz misin? Öylesine değerlisin, her bir uzvun, her bir his ve duygun öylesine kıymetli ki, tek bir zerren dahi hiçliğe, boşluğa atılamayacak bir değerde… Geç aynanın karşısına bir bak. Bu bir hayal değil. Bunca donanım boşuna değil. Dur, hemen kaçma! Kaçma kendinden. Biraz daha dur, bak. Düşün. Bilirsin, düşünmek insana mahsustur. Sana, ödüller almış çok kıymetli bir yazardan, imzalı bir kitap hediye edilse, nasıl iftihar edersin. “Bana özel teveccüh etmiş, iltifat etmiş” deyip, okumaya, anlamaya çalışmaz mısın? Her önüne gelene, bu kitabı yazan ve sana hediye edeni anlatır durursun. Nereye saklayacağını şaşırırsın. Hal böyleyken, Alemlerin Yaratıcısının kıymetli bir eseri olan kendi varlığını nasıl değersiz sayar ve hiç bir işe yaramadığını iddia edersin? “Bismillah” de. İlk adımını at Hakka. Sana, O değer vermiş. Değer vermese yaratır mıydı? Böylesine donatır mıydı? Taş, ağaç, toprak, dağ değil insansın. Kıymetini bil. (Alıntı)

BEN BİR NİYETMİYİM

Son zamanlarda zihnimde dolanan tek şey bu; biz niyetlerimizle mi varlığımızı inşa ediyoruz? Yüreğimizin içini bilen Zat tarafından da niyetlerimize göre mi muamele görüyoruz? Hani, “Ameller niyetlere göredir” der ya Peygamber de. Niyetlerimiz, varlığımızdaki bütün özelliklerin anlamını açığa çıkaran ve dönüştüren efsunlu bir güç mü? Bediüzzaman’ın, “Kırk senelik ömrümde ve otuz senelik tahsilimde öğrendiğim dört kelimeden biri” dediği niyet, bizi nasıl inşa ediyor?Aslında, eşyayı duygularımızın ve aklımızın bilinciyle değerlendiriyoruz. Bu bilincin temelinde de, niyet var, dersem yanılır mıyım? Bana öyle geliyor ki, insanın aslını da niyeti ele veriyor. Ruhunun, vicdanının, duygularının rengi neyse, niyetinin rengi de o oluyor… Sonuçta niyetlerimizin aks-i sadasıyla karşılaşıyoruz yaşamımız boyunca. Niyet bir anlamda dua hükmüne geçiyor ve bizim yankımız olup yeniden hayatımıza dönüyor. Hiç kimsenin bilmediği bir ben olarak kâinatın kapalı perdeleri altında ruhumu gizlesem de, onun sahibi olan Zat tarafından ne olduğuma göre muamele görüyorum. Karşıma çıkan her şey, her olay, her bilmecenin ipucu da aslında bana niyetimin bir göstergesi oluyor. Risale-i Nur’da da ihlâs bahsinde geçer, “Suizan eden, suizanna maruz kalır” der orada… Suizan ettiğini senden başka kim bilir? Tabii Yaratıcı dışında, işte bu niyetinin aksi tokadı olarak sana dönen şey de senin aynı duruma düşmendir. Bu gün eğer ruhlarımız acı içinde kıvranıyor ve korkunun içimizde kol gezdiğini düşünüyorsak, niyetlerimizin toplamına dönüp bakmak gerekiyor. Toplumsal travma geçirdiğimizden dem vuruyorsak da aynı şekilde niyetlerimizi kontrol etmemiz gerekiyor. Ve asıl önemli olan da, toplumsal bilincimizi nasıl inşa ettiğimizle ilgili. Kişi kendisine verilen şeyleri nasıl değerlendireceğini öğrenemiyorsa, sonuçta gördüğü kadarıyla kullanacaktır. Bizler, her birimiz ayrı bir âlem olarak çok büyük yeteneklerle donanmış bir hâlde kendi ülkemizin kapısında duruyoruz, ama oraya nasıl gireceğimizi bilemiyorsak, karmaşa yaşamamız da çok normal.İşte bu bilinçlilikten alıkonulan bir toplum neye dönüşürse biz oraya doğru gidiyoruz. Dedikodu, küfür, magazinleşmiş bir toplumsal bilinçlilik için niyetlerin ne olacağı ve akıbetlerin de nereye varacağını hep birlikte görmekteyiz.Suizan bile, kişiye başta ettiği suizan olarak, yüreğini acıtırken, bu da yetmiyormuş gibi kendisi hakkında da aynı düşünceler olarak geri dönerken; kaldı ki, dedikoduyu, küfrü, magazinleşen aklın, yüreğin, kalbin, vicdanın neye dönüşeceğini hepimiz yaşıyoruz. Sancılarını da ortaklaşa çekiyoruz. Mutluluk dediğimiz şey, her şeyden önce yüreğimizin içinden geçenlerin toplamı, o da ruhsal dinginlik, huzur ve anlam bütünlüğünden geçiyor. Anlam bütünlüğümüzü de, duygularımızın dimağında, aklımızla, gönlümüze indiriyoruz. Haydi buyurun, kendi gönlümüzün içinde yitip giden anlam kaosundan nasıl kurtuluruz, önce bunu düşünmeye. Sonra da, niyetlerimizin ışığında yeniden kendimizi inşa etmeye… (Alıntı)

HAFTA SONU MENÜMÜZ

Selam ün aleyküm Gül bahçesi konuklarım;

Beni de özendirdi yemek bloğu sahibi arkadaşlarım bende bugünkü yemek menümü yayınlayayım dedim. Belki çok özel tarif yok ama yeni denemem bildik tarifler. Tenceresi ayrı olanın tadı ayrı olur demiş atalarımız.Neyse lafı fazla uzatmadan tariflere geçeyim.

İlk yemeğimiz domates çorbası;
Malzemeler:
4 adet olgun domates(domates olmadığı zaman ben salçayla yapıyorum .)
tereyağı yada zeytinyağı
1 yemek kaşığı un
1 kahve kaşığı maydanoz ve nane
kırmızıbiber,karabiber,tuz
Yapılışı:
Yağı tenceremize koyarız ve bir kaşık unu hafif pembeleşinceye kadar kavururuz.İçerisine domates rendesini,baharatlarını ve suyunu ekleyip(et suyu da olabilir isteğe göre )bilendırlarız.Kaynadıktan . sonra 5 dk kaynatıp altını kapatırız.(nane ve maydanozu ister yemek pişerken isterse piştikten sonra servis yaparken üzerine serpe bilirsiniz.AFİYET OLSUN


İkinci yemeğimiz kapuska;
Malzemeler :
Küçük boy lahana
Yumurta büyüklüğünde kıyma
1 adet soğan
3 yemek kaşığı bulgur
5 yemek kaşığı yeşil mercimek
salça ve isteğe bağlı baharatlar
3 yemek kaşığı sıvı yağ
Yapılışı:
Öncelikle lahanalarımızı doğruyoruz.(mercimeği ben bir miktar haşlayıp dolabımda bulundurduğum için hazır siz mercimeği de hafif haşlıyorsunuz.)Yağı tenceremize koyuyoruz,kıymamızı kavurup yemeklik doğradığımız soğanları ilave edip pembeleşene kadar karıştırıyoruz,salça ve baharatları ilave edip lahanayı,bulguru,yeşil mercimeği ve suyunu ilave ediyoruz.NOT:normalde lahana fazla su istemez ama bulgur koyduğumuz için suyu ayarlı koymalıyız.AFİYET OLSUN

Üçüncü yemeğimiz kavrulmuş mercimekli erişte ;
Malzemeler:
3 su bardağı evde kesilmiş erişte
1 su bardağı yeşil mercimek
tereyağı yada margarin
Yapılışı:
Tenceremizin yayvan ve teflon tencere olması daha iyi olur yağı tenceremize koyarız.eriştelerimizi ilave edip karıştırarak kızarmasını sağlarız.kızardıktan sonra mercimeği ilave edip ,sıcak suyunu ekleriz.(pirinç pilavı pişirdiğimiz gibi suyunu çekene kadar kaynatırız ve demlenmeye bırakırız.)AFİYET OLSUN